ကြ်န္ေတာ္ မွာအမွတ္ရေတြ ရွိပါတယ္ ။ လူတုိင္းမွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ပ်တ္ခဲ့တဲ့ ဒုက္ခ တုိင္းဟာ တစ္ခ်ိန္ၾကေတာ့ ဟာသေတြပါ ။ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္လုိက္ရင္တစ္လြဲ ။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ ကုိနဲ ့ မသိတဲ့ နာေရးတစ္ခုမွာထမင္း ၀င္စြဲခဲ့ ဘူးတယ္ ဗ် ။ ခရီးသြားရင္း ၾကံဳ တဲ့ အျဖစ္အပ်တ္ကေလးပါ ။ သိတ္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူး ဗ် ။ က်ဳပ္က ျမိဳ ့ဆုိေတာ့ ဆုိင္သားသားနားနား ေလးေတြ ဆုိသေဘာက်တယ္ ဗ် ။ ထမင္း စားရင္း ဘီယာပါ စြဲ ခ်င္တဲ့သေဘာေပါ့ ။ က်ဳပ္ က ခ်င္းလြယ္အိပ္ၾကီးလြယ္ လုိ ့ေပါ့ ။ ျမိဳ ့ဆုိေတာ့ ကားသံဗလံက လည္း ဆူတယ္ ဗ်ာ ။ မ်က္စိရႈပ္ နားရႈပ္ အေသက်ပ္ အေနက်ပ္ ေနရတဲ့ အရပ္ ဗ် ။ လမ္းေလွ်ာက္ရပါ မ်ားေတာ့ ဗုိက္ဆာပီ ေပါ့ ။ ဗုိက္ ဆာတယ္ဆုိပဲ ထမင္းဆုိင္ ရွာတာေပါ့ ။ ထုံးစံအတုိင္း ဘီယာေလးပါ စြဲခ်င္ေတာ့ ဆုိင္သန္ ့သန္ ့ေလး ရွာတာေပါ့ ။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ မေတြ ့ ပါဘူးဗ်ာ ။ ဘာဆုိင္မွ မေတြ ့တာ ။ ဆုိင္ဘုတ္ ၾကီးေတြ ဟီးေနတဲ့ ဆုိင္ၾကီး ေတြ ၾက မထုိင္ရဲဘူး ဗ် ။ ေတာသားပဲ ဗ်ာ ။ ေတာ္ရိေရာ္ရိ ဆုိင္ေပါ့ ။ လမ္းအေကြ ့ ေရာက္ေတာ့ေတြ ့ပါ ပီ ။ ခုံသန္ ့ သန္ ့ ေတြခင္းထားေတာ့ ေနရာေလးက ထုိင္ခ်င္စရာေလး ။ လူေတြက လည္းထုိင္ေနၾကတယ္ ဗ် ။ က်ဳပ္က ဘယ္ရမလဲ ။ ဗုိက္ဆာေနသူ ဆုိေတာ့ ၀င္ထုိင္တာေပါ့ ဗ်ာ ။ က်ဳပ္ထုိင္တယ္ ဆုိပဲ အသတ္ၾကီးၾကီး လူၾကီးတစ္ေရာက္က ေဆးလိပ္ လာခ်တယ္ ဗ် ။ ရွမ္းေဒါင္း ခြပ္ကေလး ဗ် ။ ဒီဆုိင္ေလး မဆုိးဘူးေပါ့ ။ ဘယ္မွလည္းမၾကည့္ ျဖစ္ပါဘူး ။ ဗုိက္က ဆာေနေတာ့လည္း ခုဏ ဖင္သိပ္ေပါ့ တဲ့ လူၾကီးပဲ လွမ္းကြ်တ္ဆုပ္ ရ တာေပါ့ ဗ်ာ ။ ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ ေပါ ။ ဘဲၾကီးက လည္း အလုိက္သိတယ္ ဗ် ။ နားပါးတယ္ ဖင္ေပါ့တယ္ ။ ၀ိတ္တာသတ္တမ္းရင့္ အလုပ္သမားေကာင္းၾကီး ဆုိပီး စိတ္ထဲက အမွတ္ေတြ ေပးမိတာေပါ့ ။ ညီေလး ဘာလည္းတဲ့ ။ က်ဳပ္ကလည္း သူအသံက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ဆုိေတာ့လည္း အားနာသြားတာေပါ့ ။ ေခၚမိတာကုိ ကြ်တ္ဆုပ္မိတာကုိေလ ။ ဦးထမင္း ဘာေတြ၇လည္းလုိ ့ေမးလုိက္တာေပါ့ ။ ကုိယ္က ဆာေနတာကုိး ။ သူကလည္းျပန္ေျဖတယ္ ဗ် ။ ညီေလး ၀က္သား ငရုပ္သီးေၾကာ္ ငါးေၾကာ္ပဲ ခ်က္တာတဲ့ ။ ဟင္းမစဳ့တာ အျပစ္မေျပာေတာ့ပါဘူး ။ ငါးေၾကာ္နဲ ့ ေပးးပါေပါ့ ။ ညီေလးအိမ္ေပၚတတ္စားပါလားတဲ့ ။ ေဟာဗ်ာ ။ က်ဳပ္အေရြးမွန္ပီ ေပါ့ ။ ဒါေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆုိင္မေတြ ဘူးဖူးေပါ့ ။ ရတယ္ဦးေလး ကြ်န္ေတာ္ ေအာက္မွာပဲ စားေတာ့မယ္ေပါ့ ။ ဦးၾကီးကလည္း ဗ်ာ ဖင္သိတ္ေပါ့ ။ ထမင္းပြဲေတြ ယူခ်လာေရာ ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘယ္ရမလဲ စားတာေပါ့ ။ ကုိယ္ကပါတ္ဆံေပးစ ားရမွာေလ ။ ဒုန္း ဒုန္း ဆုိပီး အသံၾကားေရာ ဗ်ာ ။ ေဟာ ဘာျဖစ္တာလည္း ေပါ့ ။ ဆုိင္ရွင္ကပဲ ဖင္သိတ္ေပါ့ တဲ့ ဦးၾကီးကုိ မာန္ေနပီလားေပါ့ ။ လွမ္းေတာ့ အကဲခပ္လုိက္ေသးတယ္ ဗ် ။ အိမ္ထဲမွာဆုိေတာ့ ကုိယ္နဲ ့မွာ မဆုိင္တာပဲ ။ သူဟာသူ ဒုန္း ယုံမကလုိ ့ ဂြ်န္းပဲ ထုိးေနေနေပါ့ ။ ဒါတင္မကဘူး ငုိသံပါၾကားလာေရာ ဗ် ။ က်ဳပ္နဲနဲေတာ့စိတ္ပူသြားတာေပါ့ ။ ဖင္ေပါ့တဲ့ လူၾကီးအကဲခပ္ေတာ့လည္း ဘာမွမထူးသလုိ ။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလည္းေပါ့ ။ အိမ္ေပါ့မွာေတာ့ လုိတာထက္လူေတြ မမ်ားေနတာက ထူးျခားျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ေနေရာ ။ ေသခ်ာနားစုိက္ေထာင္မွ သိလုိက္ပါပီ ။ နာေရး ဗ် ။ က်ဳပ္နဲ ့မလွမ္းမကမ္းက သင္ပုန္းၾကီး က်ဳပ္စ၀င္တုန္းက အမွတ္တစ္မဲ့ ဖပ္မိတဲ့သင္ပုံး ဦးစံကုလား ရ၃ အသက္ ကြယ္လြန္သည္ ။ ဘာညာ ေပါ့ ။ ပဲကုလားဟင္း ရသည္ အမွတ္ျဖင့္၀င္သြားတာ ဗ် ။ က်ဳပ္လည္းထုိင္ရမလုိ ထရမလုိ ။ က်ဳပ္နဲ ့အသိက ရွိ ့ဘူး ေလ ။က်ဳပ္အမွတ္ေပးထား တဲ့ ဖင္သိတ္ေပါ့တဲ့ ဦးၾကီးကပဲ က်ဳပ္စားတဲ့ ပုဂံေတြ လာသိမ္းသြားတယ္ ဗ် ။ မၾကာပါဘူး လူအဖြဲ ့ လွည္းၾကီးတြန္းလာ ပါေရာ ။ အသံေတြက အစုံ ။ က်ဳပ္နဲ ့မလွမ္းမကမ္းမွာပဲ ။ လွည္းၾကီးရပ္ထားပီး ဆင္ၾက ျပင္ၾကေရာ ဗ် ။ ငုိသူက ငုိ ရယ္သူက ရယ္နဲ ့ ။ ဇြဲေခြ်းျပန္ေနသူက က်ဳပ္ ။ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ရယ္စရာၾကီး ။ ပါတ္ဆံကုန္သတ္သာတာေပါ့ ဗ်ာ ။ ဒါေပမဲမပီးေသးဘူး ။ ဖင္သိတ္ေပါ့တဲ့ လူၾကီးကပဲ က်ဳပ္ထုိင္ေနတဲ့ ေနရာလ ာထုိင္ပီး ။ အမ်ဳိးစပ္ပါေရာ ။ အဆင္ေျပေအာင္ၾကည့္ေျဖရတာေပါ့ ။ ထျပန္လုိ ့ ကလည္းမျဖစ္ေလ။ အားမနာ တမ္းစားထားပီမွ ။ လုိက္ပုိ ့ရေအာင္လည္း ကုိယ္နဲ ့က မသိ။ မသာတစ္ေခါက္ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ဆုိေတာ့ လည္းကုသုိလ္ရမွာပါ ။ က်ဳပ္ပါ၀မ္းနည္းသလုိ ငုိခ်င္သလုိျဖစ္လာပါေရာ ။ ဖင္သိတ္ေပါ့တဲ့ လူၾကီးက ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ထုံးစံ အတုိင္း လြမ္းစရာအေၾကာင္းေတြ မေသခင္ကေျပာခဲ့တာေတြ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ေနတာ ကုိး ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေခါင္းပဲညိမ့္ေနရတာေပါ့ ။ ဖင္ေသိတ္ေပါ့တဲ့လူၾကီးက အေျပာေကာင္း ေဆြမ်ဳိးဆပ္ေကာင္း ဗ် ။ ေသတာက သူ ့ဘၾကီး တဲ့ ဗ်ာ ။ သူ ့ဘၾကီး မေသခင္ သူ ့အေမၾကီးကုိ နမ္းသြားတာကုိ ့ တစ္ဖြဖြ ေျပာရင္း အိမ္ေပၚမွာငုိေနၾကတယ္ တဲ့ ဗ်ာ ။ သူေတာင္မခံစားႏုိင္ လုိ ့အိမ္ေအာက္ ဆင္းေနတာတဲ့ ။ ေဟာဗ်ာ အလုိက္မသိတဲ့ က်ဳပ္ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းရင္း ဖင္ေပါ့လူၾကီးေနာက္က ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္း လုိက္ရင္းနာေရးလုိက္ေပါ့ရတာေပါ့ ဗ်ာ ။ က်ဳပ္နဲ ့အသိ မပါေတာ့ လည္း ဟပ္ေကာၾကီး ဗ်။ မရွက္ႏုိင္ပါဘူး ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းမွတ္ရင္း မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ကုိပဲ တမ္းတ ရင္း မျမင္ရတဲ့ ကုသုိလ္ အတြက္ ဟပ္ေကာ့ၾကီးျဖစ္ေနမိပါေတာ့တယ္ ။